20.01.2018
niestrawność
coś od środka we mnie już gnije od
dawna
miesza się w mojej krwi
brudem zalepia powieki umarłe
wzrok stępia i trudzi co świt
coś we mnie tu zgniło, umarło
coś we mnie usycha i tkwi
coś nie daje spokoju
na darmo jest dziwić się i unosić
brwi
kiedyś oczy miałam przejrzyste i
jasne
dziś zasmuca mnie pamięć tych dni
w inne miejsca błądziły me myśli
w innych miejscach były me sny
kiedyś byłam głupsza, naiwna
wierzyłam w moc słów, czynów też
teraz jednak zamieniam się w wilka
umiem uciec, ugryźć lub zjeść
Kobiecy wazon logiki.
kobieta zimna ze szkła krople jak wypustki łzy ukryte w środku rozpoczęte sercem - zakończone myślami z pereł
drzewo trójkątne od środka gnije w wodzie moczę usta
owal u dołu mętnie przygląda się blatu podłodze ścianom
jak oczy mieszczące się w dłoni
dość lekkie powietrze (a to tylko matematyka) zwężające się zielenią
czerwień zaokrąglona płatkami zdziwienia
początek opisany na pięcie znakiem zapytania
kończący się znakiem zapytania?
Wdowa
Uczucia stłumione dzienną dawką leków.
I te zdania "jutro będzie lepiej", " to minie".
Ciągłe okłamywanie siebie.
Spadam z krawężników.
Wiara zagłuszona codzienną nauką o świecie.
Stałeś się o te 21 gram lżejszy.
Ciągły smutek po stracie skażonej duszy.
Spadam z krawężników.
"Bo ten krawężnik to nie most, a jednak wciąż za daleko do jutra."
serce
nie pamiętam
luster
puste słowa
sztuczny raj na ziemi
wykreowano
mechanizm wsteczny zastosowano
przedłużają swoje nędzne życie
żyjąc skrycie
"A w sercu słodkie uczucie wolności,
że może porzucić to więzienie, gdy zechce."
tymczasem zamalujmy cztery ściany
pstrokatymi obrazami i
jasnymi kolorami
Widzisz bramę?
Nie ma bramy!
że życie ludzkie jest tylko snem
już niejeden spostrzegł
i niejeden się obudził
zamalujmy cztery ściany
pstrokatymi obrazami i jasnymi kolorami
Widzisz bramę?
Nie ma bramy!
Próba samobójcza pani
Dalloway.
Żyłam tak jak ty,
lecz nie jestem tobą.
Wciąż nie wiem co się dzieje
z tą moją głową.
Moje życie jest takie
trywialne,
a trywialne oznacza
marne.
Weszłam na wieżowiec
i usiadłam na krawędzi.
Ostatnie chwile
tylko wiatr ze mną spędził.
Moje życie jest takie
trywialne,
a trywialne oznacza
marne.
„Po mojej śmierci
niczego już nie będzie.” –
umieściłam to chyba
w swoim testamencie.
Moje życie jest takie
trywialne,
a trywialne oznacza
marne.
Niczego nie żałuje,
żałować nie muszę.
Przecież już wcześniej
wołałam, że się duszę.
Moje życie jest takie
trywialne,
a trywialne oznacza
marne.
Skoczyłam, bo nauczyć
chciałam się latać.
Za nieuniknionym
nie powinno się płakać.
Moje życie jest takie
trywialne,
a trywialne oznacza
marne.
Powód był prosty -
ciągła rutyna.
Nic mnie tam nie ciągnie,
nic mnie tu nie trzyma.
pesymizm z rana czyli kawa
zawsze mam depresje na
wiosnę
bo wszystko wtedy jest takie
radosne
a mi nie jest wcale zielono
w duszy nie gra mi w koło
słowik ani nawet mewa nie
skrzeczy
boję się czasem takich
rzeczy
jak choćby wstanie z łóżka
bo zawsze jest to lewa nóżka
Ostatnia paczka fajek.
To
wieczór mój ostatni.
Spaliłam się
na wiór.
Być,
albo nie być –
zgadnij.
Życiowy przerwę spór.
Spaliłam się
na wiór.
List do Pani Anny
Pani Anno, napisałam o pani wiersz.
Pokazałam go mojej pani od polskiego, a ona spytała :
-Kim jest Anna?
-Anna nie jest, Anna była. - skłamałam.
Ale to nieważne, ważne, że napisałam o pani wiersz.
Miał być wyjątkowy i doskonały, a niestety jak to mawiał Bursa śmierdzi
szczyną.
Ale mogę przysiąc, że się starałam jak mogłam, lecz coś nie wyszło.
Nie jestem poetą, mnie nie ma.
Pani Anno szanuje panią więc wiersza nie przesyłam, choć mam ogromną ochotę
wyrazić moje uczucia.
Nie chce, by żywiła pani do mnie urazę.
P.S. Wiem, że nigdy nie będziemy razem.
20.01.2018
niestrawność
coś od środka we mnie już gnije od
dawna
miesza się w mojej krwi
brudem zalepia powieki umarłe
wzrok stępia i trudzi co świt
coś we mnie tu zgniło, umarło
coś we mnie usycha i tkwi
coś nie daje spokoju
na darmo jest dziwić się i unosić
brwi
kiedyś oczy miałam przejrzyste i
jasne
dziś zasmuca mnie pamięć tych dni
w inne miejsca błądziły me myśli
w innych miejscach były me sny
kiedyś byłam głupsza, naiwna
wierzyłam w moc słów, czynów też
teraz jednak zamieniam się w wilka
umiem uciec, ugryźć lub zjeść
Kobiecy wazon logiki.
kobieta zimna ze szkła krople jak wypustki łzy ukryte w środku rozpoczęte sercem - zakończone myślami z pereł
drzewo trójkątne od środka gnije w wodzie moczę usta
owal u dołu mętnie przygląda się blatu podłodze ścianom
jak oczy mieszczące się w dłoni
dość lekkie powietrze (a to tylko matematyka) zwężające się zielenią
czerwień zaokrąglona płatkami zdziwienia
początek opisany na pięcie znakiem zapytania
kończący się znakiem zapytania?
Wdowa
I te zdania "jutro będzie lepiej", " to minie".
Ciągłe okłamywanie siebie.
Spadam z krawężników.
Wiara zagłuszona codzienną nauką o świecie.
Stałeś się o te 21 gram lżejszy.
Ciągły smutek po stracie skażonej duszy.
Spadam z krawężników.
"Bo ten krawężnik to nie most, a jednak wciąż za daleko do jutra."
luster
mechanizm wsteczny zastosowano
przedłużają swoje nędzne życie
żyjąc skrycie
"A w sercu słodkie uczucie wolności,
że może porzucić to więzienie, gdy zechce."
tymczasem zamalujmy cztery ściany
Widzisz bramę?
Nie ma bramy!
że życie ludzkie jest tylko snem
już niejeden spostrzegł
i niejeden się obudził
zamalujmy cztery ściany
pstrokatymi obrazami i jasnymi kolorami
Widzisz bramę?
Nie ma bramy!
Pokazałam go mojej pani od polskiego, a ona spytała :
-Kim jest Anna?
-Anna nie jest, Anna była. - skłamałam.
Ale to nieważne, ważne, że napisałam o pani wiersz.
Miał być wyjątkowy i doskonały, a niestety jak to mawiał Bursa śmierdzi szczyną.
Ale mogę przysiąc, że się starałam jak mogłam, lecz coś nie wyszło.
Nie jestem poetą, mnie nie ma.
Pani Anno szanuje panią więc wiersza nie przesyłam, choć mam ogromną ochotę wyrazić moje uczucia.
Nie chce, by żywiła pani do mnie urazę.
Krótko
i zwięźle o ordynatorze pewnego szpitala dla psychicznie i nerwowo chorych
Wraz z chorobą
zlikwidowali pacjenta.
Ten ordynator
to jest wredna menda.
Koci poranek.
Zbyt wyraźnie do mnie
docierają dźwięki,
w mojej głowie kręci się i
kłębi.
To zapach słońca i starego
wina.
Krąży wciąż, drąży krew w
moich żyłach.
Drąży i krąży, organy
wyrywa.
Czasem wydrąży i wtedy
wypływa.
Tak, tu się boję, nikt temu
nie zaprzeczy.
Bo jak się można nie bać
takich rzeczy.
Sufit podnosi się, to znów
opada.
Tak studzę się codziennie z
rana.
Herbata, wino, na sam
koniec –
kawa.
Dzień dobry panie Freud.
Czasem w mężczyznach szukam
ojca,
w kobietach bezgranicznej
miłości.
Jestem jeszcze
dzieckiem.
I choć ma mnie kto okryć
ciepłym
kocem, zbyt krótkim, pod
którym ciemność układa się
w bajeczne istoty.
Tak mi samotnie.
I choć w dzień uśmiech mam
bezbolesny a i ręce niczego nie chwytające,
choć bez wahania w ogień
wskakuję by raz za razem
płonąć.
Boję się, mamo.
Boję się, tato.
Czasem w ojcu szukam
mężczyzny,
w matce bezgranicznej
miłości.
Już niestety
dorastam.
długa
podróż z domu do domu
(tyle tu wrzasków że nie usłyszysz
więc już od dawna nie krzyczę o pomoc)
stres
stres stres
zjada mnie
wyrywa mięso
kawałek po kawałku
potrzebuję dobrego słowa
i odrobiny bezinteresowności
ale równie dobrze może to być wena
i odrobina rozumu
niech się stanie
zjada mnie
wyrywa mięso
kawałek po kawałku
potrzebuję dobrego słowa
i odrobiny bezinteresowności
ale równie dobrze może to być wena
i odrobina rozumu
niech się stanie
ciekło ciepło
to za mało nie starcza
chce czuć zwierzęco
jak zwierzę szukać ciepła
i nie znajdować nigdy
kilku uścisków więcej
paru rąk głaskania oswajania
spadać wciąż z kanapy nie czując
bólu
i na trzeźwo się kochać
bo okazuje się że tak też potrafię
chce byś był z tymi swoimi
wielkimi brązowymi smutnymi oczami
i długimi włosami
które wplątują się w usta podczas
pocałunków
i nawet sperma niech śmierdzi bo
coś śmierdzieć tu musi
by czuli że jesteśmy inni niż
reszta
Bunt.
PIOTR MUSIAŁ
PO PROSTU MUSIAŁ
JA TEŻ MUSZE
JAK ON
PODOBNIE
WYZNAWAĆ PRAWDĘ
OBROTNIE
STEFAN PADŁ
PO PROSTU PADŁ
JA TEZ UPADNĘ
JAK ON
CZĘŚCIOWO
JUŻ JESTEM NA DNIE
PO PROSTU MUSIAŁ
JA TEŻ MUSZE
JAK ON
PODOBNIE
WYZNAWAĆ PRAWDĘ
OBROTNIE
STEFAN PADŁ
PO PROSTU PADŁ
JA TEZ UPADNĘ
JAK ON
CZĘŚCIOWO
JUŻ JESTEM NA DNIE
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz